இந்தக் காலத்துல குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியம் ரொம்பவே பேசப்படற ஒரு விஷயமா இருக்கு. ஆனா, வெறும் பேச்சுல மட்டும் இல்லாம, இதோட முக்கியத்துவத்த நாம சரியா புரிஞ்சுக்க வேண்டியிருக்கு.
இந்த ‘குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியம் (Children’s Mental Health)’ அப்படின்னா என்னனு சுருக்கமா சொல்லணும்னா, ஒரு குழந்தை உணர்வு ரீதியா எப்படி வளருது, வயசுக்கேத்த வளர்ச்சி மைல்கற்களை (developmental milestones) சரியா அடையுதா, மத்தவங்களோட கலந்து பழகறதுக்கான சமூகத் திறன்கள் (social skills) எப்படி இருக்கு, சின்னச் சின்ன பிரச்சனைகளைக் கூட எப்படி சமாளிக்குதுங்கிறதெல்லாம் சேர்ந்த ஒரு கலப்பு தான் இது. பல ஆய்வுகள் சொல்ற மாதிரி, கிட்டத்தட்ட 70% பெரியவங்களோட மனநலப் பிரச்சனைகளுக்கு குழந்தைப் பருவத்துல ஏற்பட்ட பாதிப்புகள் தான் காரணம்னு சொல்றாங்க. அப்போ பாருங்க, இது எவ்வளவு முக்கியம்னு!
இந்த மன ஆரோக்கியம் நல்லபடியா இருந்தா தான், குழந்தைங்க சந்தோஷமா, தன்னம்பிக்கையோட வளர முடியும். வீட்ல, பள்ளில, ஏன் வெளியில சமூகத்துலயும் அவங்களால சிறப்பா செயல்பட முடியும். இல்லேன்னா, ஒரு சின்ன சறுக்கல்கூட பெரிய மன உளைச்சலைக் கொடுத்திரும்.
அதனால தான், இந்த ‘குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியம்’கிற விஷயத்தோட ஆழத்தையும், ஏதாவது பிரச்சனைகள்னா அதோட ஆரம்ப அறிகுறிகளை எவ்வளவு சீக்கிரம் முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் கண்டுபிடிக்க வேண்டிய அவசியத்தையும் பத்திதான் நாம இந்த தொடர்ல விலாவாரியா பார்க்கப் போறோம்.
முன்பெல்லாம் இதையெல்லாம் யாரும் பெருசா கண்டுக்கல ஆனா இப்போ நிலைமை மாறிடுச்சு. ஆரம்பத்திலேயே இதையெல்லாம் கவனிச்சு, சரியான நேரத்துல ஒரு சின்ன ஆதரவு (early intervention) கொடுத்தா போதும், குழந்தைங்களோட ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சியும் சீரா, ஆரோக்கியமா இருக்கும்.
சரி, இந்த அடிப்படை புரிதலோட, குழந்தைங்ககிட்ட பொதுவா என்னென்ன மனநலப் பிரச்சனைகளுக்கான எச்சரிக்கை அறிகுறிகள் (warning signs) தென்படலாம், அதை எப்படி அடையாளம் காணலாம்னு அடுத்த பகுதியில கொஞ்சம் பார்ப்போம்.
குழந்தைகளின் மனநலப் பிரச்சனைகள்: இந்த எச்சரிக்கை அறிகுறிகளை கவனித்தீர்களா?
குழந்தைங்கன்னா அப்பப்ப கொஞ்சம் பயப்படுவாங்க, பதட்டம் ஆவாங்க, சாப்பாட்டுல சின்னதா ஒரு மாற்றம், இல்ல என்னைக்காவது ஒரு நாள் கோபப்படுவாங்க. இதெல்லாம் ரொம்ப சகஜம். ஆனா, இதே விஷயங்கள் அடிக்கடி நடந்தா, ரொம்ப நாளைக்கு நீடிச்சா, இல்ல அவங்க வயசுக்கு (child’s age) சம்பந்தமே இல்லாம ரொம்ப அதிகமா இருந்தா, அதுவும் அவங்களோட தினசரி செயல்பாடுகள் (activity/functioning), குடும்பச் சூழல்னு எல்லாத்தையும் பாதிக்குதுன்னா அப்போதான் நாம கொஞ்சம் உஷாராகணும். இது ஒருவேளை மனநலப் பிரச்சனையோட ஆரம்ப அறிகுறிகளா (symptoms of mental illness) இல்ல ‘எச்சரிக்கை மணி’ (warning signs) மாதிரி இருக்கலாம். இந்த இடத்துலதான் பெற்றோர்கள் (Parents) ஆகவும், ஆசிரியர்கள் (Teachers) ஆகவும் நாம கொஞ்சம் கூர்ந்து கவனிக்க வேண்டியிருக்கு.
ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும் இந்த மனநலக் கோளாறு (mental illness / mental disorder) வெளிப்படற விதம் வித்தியாசப்படும். ஒரே மாதிரி இருக்காது. அதனால, குழந்தைங்க கிட்ட மன உளைச்சல் (mental distress in children) இருக்கறதுக்கான முதல் அறிகுறிகளை (knowing early signs) நாம எவ்வளவு சீக்கிரம் புரிஞ்சுக்கிறோமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் அவங்களுக்கு கை கொடுக்க முடியும். இது அவங்களோட ஒட்டுமொத்த ‘குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியத்தை’ (Children’s Mental Health) நல்லபடியா பார்த்துக்க ரொம்பவே உதவி பண்ணும்.
சரி, அப்போ பொதுவா என்னென்ன மாதிரியான ‘எச்சரிக்கை அறிகுறிகளை’ (warning signs) நாம எதிர்பார்க்கலாம்னு, கொஞ்சம் பிரிச்சுப் பார்க்கலாம்:
உணர்ச்சி சம்பந்தப்பட்ட அறிகுறிகள்:
ரொம்ப நாளா சோகமா இருக்கிறது, மனசோர்வு மாதிரி உணர்றது, அடிக்கடி சாவு பத்தின எதிர்மறை எண்ணங்கள் வர்றது.
தேவையில்லாம அளவுக்கு அதிகமா கவலைப்படறது, இல்ல ஒரே பதட்டமாவே இருக்கிறது.
அடிக்கடி கோபப்படுறது, அதுவும் ரொம்ப தீவிரமா, இல்ல அவங்க குணத்துலயே (personality-யிலேயே) பெரிய மாற்றம் தெரியுறது.
நடத்தையில் தெரியும் மாற்றங்கள்:
சின்னச் சின்ன அன்றாட விஷயங்களைக்கூட சமாளிக்க முடியாம திணறது, நண்பர்கள் கூட சேராம இருக்கிறது, வழக்கமா செய்யற எந்த விஷயத்துலயும் ஆர்வம் இல்லாம போறது.
எவ்வளவு முயற்சி பண்ணாலும் பள்ளி செயல்திறன்ல (school performance) திடிர்னு ஒரு பெரிய சரிவு, இல்ல பள்ளிக்கே போகமாட்டேன்னு அடம் பிடிக்கிறது.
தொடர்ந்து பேச்சுக் கேட்காம இருக்கிறது, ரொம்ப ஆக்ரோஷமா நடந்துக்கிறது, இல்ல பெரியவங்கள மதிக்காம விதிகளை மீறறது.
தன்னைத்தானே காயப்படுத்திக்கிறது, இல்ல இறப்பு பத்தி பேசுறது.
எப்பப் பார்த்தாலும் தனிமையிலயே இருக்கிறது, இல்ல சில சமயம் அதிவேகத்தன்மை (hyperactivity) இருக்கிறது.
உடல் ரீதியான அறிகுறிகள்:
தூக்கம் இல்ல சாப்பாட்டுப் பழக்கத்துல பெரிய மாற்றம் தெரியுறது, இல்ல காரணம் இல்லாம திடீர்னு எடை குறையறது.
மருத்துவர் கிட்ட போனா ஒரு மருத்துவ காரணமும் இல்லைன்னு சொல்லுவாங்க, ஆனா அடிக்கடி தலைவலி, வயித்துவலினு ஏதாவது உடம்பு சரியில்லைன்னு சொல்லிட்டே இருக்கிறது.
தொடர்ச்சியா கெட்ட கெட்ட கனவுகள் (nightmares) வர்றது.
சில சமயம், இன்னும் கொஞ்சம் தீவிரமான ‘மனநோயின் அறிகுறிகளும்’ (symptoms of mental illness) தெரியலாம் – யாருமே இல்லாம குரல் கேட்கற மாதிரி, இல்ல கண்ணுக்கு ஏதேதோ தெரியற மாதிரி. பொதுவா, இந்த ‘எச்சரிக்கை அறிகுறிகள்ல’ (warning signs) ஏதாவது ஒண்ணு மட்டும் தெரிஞ்சா பரவாயில்லைன்னு விட முடியாது, ஆனா பல அறிகுறிகள் ஒண்ணா சேர்ந்து, அதுவும் தொடர்ந்து, ரொம்ப தீவிரமா இருந்துச்சுன்னா, அது ‘மனநோய் / மனநலக் கோளாறு’ (mental illness / mental disorder) இருக்கறதுக்கான வாய்ப்பை அதிகமாக்குது. முக்கியமா, இந்த அறிகுறிகள் குழந்தையின் படிப்பு, வீடு, விளையாட்டுன்னு அவனோட அன்றாட ‘செயல்பாட்டை’ (activity/functioning) பெரிய அளவுல பாதிக்கும்போது, நாம உடனே எச்சரிக்கையாகி, இது ஒரு மனநலப் பிரச்சனை தான்னு புரிஞ்சுக்க முயற்சி செய்யணும்.
இப்போ நாம பொதுவான சில ‘எச்சரிக்கை அறிகுறிகளை’ (warning signs) மேலோட்டமா பார்த்திருக்கோம். ஆனா, எல்லா வயசு குழந்தைக்கும் ஒரே மாதிரி நிச்சயமா இருக்காது. குழந்தைங்களோட வயசைப் பொறுத்து இந்த அறிகுறிகள் எப்படி வித்தியாசப்படும்னு பாத்தா குறிப்பா, ப்ளே ஸ்கூல் போற 3-5 வயசு குழந்தைங்ககிட்டயும், ஆரம்பப் பள்ளியில படிக்கிற 6-8 வயசு குழந்தைங்ககிட்டயும் என்னென்ன குறிப்பிட்ட சிக்னல்களை நாம கவனிக்கணும்னு அடுத்த பகுதியில இன்னும் கொஞ்சம் ஆழமா பார்ப்போம்.
வயதுவாரியாக மனநல அறிகுறிகள்: ஒரு ஆழமான பார்வை!
போன பகுதியில நாம பொதுவான எச்சரிக்கை அறிகிகள் (warning signs) பத்திப் பேசினோம். ஆனா, குழந்தைங்களோட வயசப் பொறுத்து இந்த அறிகுறிகள் எப்படி அவங்கள மாத்துதுன்னு குறிப்பிட்டிருந்தோம். குறிப்பா, அந்த பிளே ஸ்கூல் போற 3-5 வயசு வாண்டுகளுக்கும், கொஞ்சம் வளர்ந்து ஆரம்பப் பள்ளிக்குப் போற 6-8 வயசு பசங்களுக்கும் என்னென்ன குறிப்பிட்ட அறிகுறிகள் தெரியும்னு இப்ப கொஞ்சம் பார்க்கலாம்.
பொதுவாவே, சின்னப் பிள்ளைங்களால அவங்க மனசுல ஓடுறதை, நம்மள மாதிரி வார்த்தைகளால சரியா சொல்லத் தெரியாது. அவங்களோட மன உளைச்சல் பெரும்பாலும் அவங்க நடவடிக்கையில மாற்றமாவோ, இல்ல சில சமயம் உடம்புல ஏதாவது வலியாவோதான் எட்டிப் பார்க்கும். இங்கதான் பெற்றோர்கள் நாமளும், அதேபோல ஆசிரியர்கள் அவங்களும் – முக்கியமா வகுப்பறையில் குழந்தைங்களோட அதிக நேரம் செலவிடும் போது – இந்த சின்ன சின்ன சவால்களை கூட ரொம்ப உன்னிப்பா கவனிக்க வேண்டியிருக்கு. ஏன், ஒரு குழந்தையோட நடவடிக்கையில கிட்டத்தட்ட 250 விதமான சின்னச்சின்ன அறிகுறிகளை கூட வெளிப்படலாம்னு சொல்றாங்க நிபுணர்கள்! அப்படி இருக்கும் போது, ஆரம்ப அறிகுறிகளை அறிதல் (knowing early signs)ங்கிறது எவ்வளவு முக்கியம் பாருங்க. ஒரு நடத்தை ரெண்டு வாரத்துக்கு மேல தொடர்ச்சியா நீடிக்குது, இல்ல அது அந்த குழந்தையின் வயதுக்கு ஏற்ற நடத்தை (age-appropriate behavior) மற்றும் வளர்ச்சி நிலைக்கும் துளியும் சம்பந்தமில்லாம இருக்கு (உதாரணத்துக்கு, அஞ்சு வயசாகியும் தெளிவா பேச வரலைன்னா), அதை நாம ஒரு சிவப்பு எச்சரிக்கையா எடுத்துக்க வேண்டியது அவசியம்.
சரி, முதல்ல 3-5 வயது குழந்தைகளுக்கான குறிப்பிட்ட அறிகுறிகள் (specific symptoms for 3-5 year olds) என்னென்னன்னு விவரமா பார்ப்போம்:
உணர்ச்சி சீர்குலைவு (emotional dysregulation):
திடீர் திடீர்னு அளவுக்கு அதிகமா கோபப்படுறது, அடிக்கடி மனநிலை மாற்றங்கள் (mood swings) வர்றது, காரணமே இல்லாம பயந்துகிட்டே இருக்கிறது இல்ல ரொம்ப சோகமா மூஞ்சியைத் தூக்கி வெச்சுக்கிறது. சில சமயம் ரொம்ப அதிகமா அடம்பிடிக்கிறது.
சமூக விலகல் (social withdrawal):
மத்த குழந்தைங்களோட சேர்ந்து விளையாடாம ஒதுங்கியே இருக்கிறது, தன்னோட பொருளை மத்தவங்களுக்கு கொடுக்க மனசில்லாம கஷ்டப்படுறது, நண்பர்கள் கூட பழகுறதுல சிக்கல்கள் ஏற்படுத்துறது.
தொடர்பு குறைபாடுகள் (communication deficits):
அவங்க வயசுக்கு ஏத்த மாதிரி பேச்சு சரளமா இல்லாம இருக்கிறது, மத்தவங்க சொல்றத காதுலயே வாங்கிக்காம இருக்கிறது, இல்ல கவனம் ரொம்ப கம்மியா இருக்கிறது. கூப்பிட்டா கூட திரும்பிப் பார்க்காம வேற எங்கேயோ பார்த்துட்டு இருப்பாங்க.
அடுத்து, கொஞ்சம் வளர்ந்த, அதாவது 6-8 வயது குழந்தைகளுக்கான குறிப்பிட்ட அறிகுறிகள் (specific symptoms for 6-8 year olds) என்னன்னு பார்க்கலாம்:
தவிர்க்கும் நடத்தை (Avoidant behavior):
எப்பப் பார்த்தாலும் தனியாவே இருக்க ஆசைப்படுறது, குழுவா சேர்ந்து செய்யுற எந்த வேலையிலயும் கலந்துக்காம நழுவிடுறது, “எனக்கு இதுவே போதும்பா,” “நான் இப்படியே இருந்துக்கறேன்”கிற மாதிரி ஒருவித ஒதுங்குதல் மனப்பான்மையோட பேசுறது.
உடல் ரீதியான புகார்கள்:
எந்த பிரச்சனையும் இல்லாம அடிக்கடி தலைவலி, வயித்துவலினு சொல்லிட்டே இருக்கிறது , மன அழுத்தம் அதிகமானா வர்ற அசதி, சோர்வு.
கல்வி சிரமங்கள் / பள்ளி செயல்திறன் குறைவு (academic difficulties / decline in school performance):
பள்ளில மதிப்பெண் திடீர்னு சரிய ஆரம்பிக்கிறது, படிக்கிறதுலயும் எழுதுறதுலயும் ரொம்ப மெதுவா முன்னேற்றம் காட்டுறது, இல்ல வகுப்பறையில தேவையில்லாம பிரச்சனை பண்றது.
இந்த மாதிரி வயசுக்கேத்த குறிப்பிட்ட அறிகுறிகளை நாம சரியா புரிஞ்சு வெச்சுக்கிட்டா, அது ஒட்டுமொத்த குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியம் (Children’s Mental Health) நல்லபடியா பேணப்படுவதற்கு ரொம்பவே உதவியா இருக்கும்.
இந்த வயசுவாரியான எச்சரிக்கை அறிகுறிகள் பத்தி இப்போ ஒரு தெளிவான புரிதல் கிடைச்சிருக்கும்னு நம்புறோம். ஒருவேளை இந்த மாதிரி ஏதாவது அறிகுறிகளை நாம கவனிச்சா, அடுத்தகட்டமா பெற்றோர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் என்னென்ன நடவடிக்கைகள் எடுக்கணும், எப்படிப்பட்ட நிபுணத்துவ உதவியை நாடணும்ங்கிறத பத்தி அடுத்த பகுதியில இன்னும் விலாவாரியா அலசுவோம்.
மனநல அறிகுறி கிடைச்சாச்சு… அடுத்து செய்யவேண்டியது என்ன?
போன பகுதிகள்ல பார்த்த மாதிரி, குழந்தைங்க கிட்ட சில எச்சரிக்கை அறிகுறிகள் தெரிஞ்சா, அடுத்ததா பெற்றோர்கள் (Parents) ஆன நாமளும், ஆசிரியர்களும் (Teachers) என்னென்ன முக்கியமான விஷயங்களைச் செய்யணும்னு இப்ப கொஞ்சம் விவரமா பார்க்கலாம்.
எந்தவொரு பிரச்சனைக்குமே ஆரம்பகால தலையீடு (early intervention) ரொம்ப முக்கியம். இதுவும் கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான். சரியான நேரத்துல நாம இதைக் கவனிச்சுட்டா, குழந்தையோட நிலையில ஒரு நல்ல முன்னேற்றத்தைக் கொண்டு வர முடியும். அது அவங்களோட ஆரோக்கியமான வளர்ச்சிக்கும் (healthy development) ரொம்பவே ஆதரவா இருக்கும். இல்லேன்னா, அப்புறம் சமாளிக்க வேண்டிய விஷயங்கள் ஒரு 210 ஐட்டமாவது லிஸ்ட்ல சேர்ந்திட சான்ஸ் இருக்கு!
முதல் படியா, பெற்றோர்கள் (Parents) என்ன செய்யணும்னா, கவலையா தெரியுற குழந்தையின் நடத்தையை ஆவணப்படுத்துதல் (documenting the child’s behavior) ரொம்ப முக்கியம். அதாவது, எப்போ, எப்படி அந்த குறிப்பிட்ட நடத்தை வெளிப்படுது, அதுக்கு குழந்தையோட எதிர்வினை என்னங்கிற மாதிரி சின்ன சின்ன குறிப்புகளை ஒரு டைரிலயோ நோட்புக்லயோ எழுதி வெச்சுக்கணும்.
அடுத்ததா, குழந்தைகளோட குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியம் (Children’s Mental Health) சம்பந்தமா உங்களுக்கு என்ன கவலைகள் இருந்தாலும், முதல்ல உங்க குடும்ப மருத்துவர்கிட்டயோ அல்லது குழந்தை நல மருத்துவர்கிட்டயோ பேசி, சுகாதார நிபுணரை அணுகுதல் (consulting a health professional) அவசியம். அவங்க ஒரு அடிப்படை பரிசோதனை பண்ணி, தேவைப்பட்டா ஒரு உளவியலாளர் (psychologist) அல்லது மனநல மருத்துவர் (psychiatrist) மாதிரி நிபுணர்கள்கிட்ட ஒரு நிபுணரிடம் பரிந்துரைத்தல் (referral to a specialist) பண்ணுவாங்க. பயப்படாம இந்த படிநிலை எடுக்கிறது நல்லது.
இதே மாதிரி, ஆசிரியர்கள் (Teachers) கூட பள்ளில குழந்தைங்களோட நடவடிக்கைகளை உன்னிப்பா கவனிச்சு, குறிப்புகள் எடுத்து வெச்சுக்கலாம். அப்புறமா, ரொம்ப பக்குவமா, சரியான வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தி பெற்றோருடன் கவலைகள் குறித்து தொடர்புகொள்வது (communicating concerns with parents) ரொம்ப முக்கியம். ஆசிரியர்கள் கவனிச்ச விஷயங்களை பகிர்ந்துக்கிட்டு, ஒரு மருத்துவ ஆலோசனை கேட்கிறது நல்லதுன்னு சொல்லலாம்.
ஒரு மனநல நிபுணர் கிட்ட இருந்து கிடைக்கிற விரிவான மதிப்பீடு (comprehensive evaluation) மூலமாதான் பிரச்சனையோட ஆழம் என்ன, அது எந்த வகையான மனநலக் கோளாறுகளைக் கண்டறிதல் (diagnosing mental disorders)ங்கிறதெல்லாம் சரியா புரியும். இதுதான் சரியான சிகிச்சை (treatment) முறைக்கு நம்மை கைப்பிடிச்சு கூட்டிட்டுப் போகும். அதே மாதிரி, பள்ளிகள் (Schools) கூட குழந்தைகளுக்குத் தேவையான ஆதரவு கொடுக்கறதுலயும், குடும்பத்தோட சேர்ந்து இருக்றதுலயும் முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறாங்க. முக்கியமா, வகுப்பறைல ஆதரவான/குறைந்த மன அழுத்த சூழலை உருவாக்குதல் (creating a supportive/low-stress environment) ரொம்பவே உதவி பண்ணும்.
நம்ம தமிழ்நாட்டுல இந்த மாதிரி விஷயங்களுக்கு ஆதரவு பண்ண மாவட்ட மனநல திட்டம் (DMHP – District Mental Health Program) இருக்கு. அதுபோக, சில உள்ளூர் தொண்டு நிறுவனங்கள் (local NGOs) மூலமாவும் சில வழிகாட்டுதல்கள் கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கு. எவ்வளவு சீக்கிரம் இந்த அறிகுறிகளைக் கண்டுபிடிச்சு, சரியான உதவியை நாம ஆரம்பிக்கிறோமோ, அவ்வளவு தூரம் குழந்தைங்க முழுமையா குணமாகவோ இல்ல அறிகுறிகளைச் சரியா கையாளவோ கத்துக்குவாங்க. இதனால, எதிர்காலத்துல வரக்கூடிய பெரிய சிக்கல்களை நாம தவிர்க்கலாம்.
இந்த ஆரம்பகட்ட நடவடிக்கைகள் ஒரு குழந்தையின் மனநலப் பயணத்துல ரொம்பவே முக்கியமான மைல்கற்கள். இப்படி அறிகுறிகளை சரியா புரிஞ்சுக்கிட்டு, சரியான நேரத்துல நாம செயல்படுறதால என்னென்ன ஒட்டுமொத்த நன்மைகள் கிடைக்கும்னு அடுத்த பகுதியில இன்னும் கொஞ்சம் பார்க்கலாம்.
மேலும் வாசிக்க : குழந்தைகளின் உணவு + ஊட்டச்சத்து: இது ஏன் ஒரு சீரியஸ் மேட்டர்?
நம்ம குழந்தைங்க மனசு செழிப்பா இருக்க… அடுத்தது என்ன செய்யப் போறோம்?
இவ்வளவு நேரம் நாம அலசின விஷயங்கள்ல இருந்து ஒரு விஷயம் பளிச்சுன்னு தெரிஞ்சுருக்கும். அந்த ஆரம்ப அறிகுறிகளை அறிதல்ங்கிறதும், சட்டுன்னு ஒரு ஆரம்பகால தலையீடு (early intervention) பண்றதும் தான் குழந்தைங்களோட ஒட்டுமொத்த ஆரோக்கியமான வளர்ச்சிக்கும் சரி, அவங்க நிம்மதியா இருக்கிற நல்வாழ்வுக்கும் சரி, ஒரு வலுவான அடித்தளம் போடுது. இதனால என்ன பெரிய நன்மைன்னா, மனநலப் பிரச்சனைகள் முத்திப் போய், பெரிய பாதிப்பை உண்டாக்கறதை – அதாவது, நாம முன்னாடி பேசின மாதிரி, வளர்ந்தப்புறம் வர்ற பிரச்சனைகள்ல சுமார் 70 சதவிகிதத்துக்கு (seventy percent) மூல காரணமா அமையற இந்த ஆரம்பக்கட்ட பாதிப்புகளையே – குறைக்கவோ இல்ல முழுசா தடுத்து நிறுத்தவோ ஒரு வாய்ப்பு கிடைக்குது.
அப்போ, பெற்றோர்கள் (Parents) ஆகவும், ஆசிரியர்கள் (Teachers) ஆகவும் நம்மளோட முக்கியமான வேலை என்னன்னா, குழந்தைங்களோட நடவடிக்கையில ஏதாவது வித்தியாசமான மாற்றம் தெரிஞ்சா, “இது சாதாரணம்தான்”னு அசால்ட்டா இருந்துடாம, கொஞ்சம் எச்சரிக்கையா கவனிச்சு, தைரியமா தொழில்முறை உதவியை (professional help) தேடணும். இப்படி உடனுக்குடன் நாம எடுக்கிற சின்னச் சின்ன முயற்சிகள் தான், அவங்களோட குழந்தைகளின் மன ஆரோக்கியத்தை (Children’s Mental Health) பெரிய அளவுல முன்னேற்றம் அடையும், அதுமட்டுமில்லாம, பிற்காலத்துல வரக்கூடிய தேவையில்லாத அறிகுறிகள்ல இருந்தும் அவங்கள காப்பாத்தும்.
இன்னொன்னு சொல்லணும்னா, இந்த மனநலப் பிரச்சனைகளைப் பத்தி நாலு பேர்கிட்ட வெளிப்படையா பேசறதும், சரியான உதவியைத் தேடிப் போறதும்தான், நம்ம சமூகத்துல இன்னும் ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கிற அந்த களங்கத்தைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா உடைக்கிற முதல் படி. முன்ன மாதிரி இல்லாம, இப்போ நிறைய பேர் பேச ஆரம்பிச்சிருக்காங்க.
அதனால, உங்க குழந்தைங்களோட மனநலத் தேவைகளுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் வழிகாட்டுதல் வேணும், இல்ல ஆதரவு தேவைப்படுதுன்னு தோணுச்சுன்னா, தயவுசெஞ்சு யோசிக்காம நிபுணர்கள்கிட்ட பேசுங்க. அவங்ககிட்ட பேசினா இன்னும் நிறைய விஷயங்கள் தெளிவாகும்.
