முதலுதவி: இது வெறும் துணிக்கட்டுக் கட்டுவது மட்டுமல்ல !

சாலையில் ஒரு விபத்து. வீட்டிற்குள் யாருக்காவது திடீரென மயக்கம். பொது இடத்தில் ஒருவருக்கு மூச்சுத்திணறல். இப்படிப்பட்ட ஒரு சூழலில் நாம் என்ன செய்வோம்? பதற்றத்தில் அவசர உதவி எண்ணான 100-க்கோ அல்லது ஆம்புலன்ஸுக்கோ போன் செய்வதைத் தாண்டி, நம்மால் ஏதாவது செய்ய முடியுமா?

நிச்சயமாக முடியும். மருத்துவ உதவி வந்து சேர்வதற்குள் இருக்கும் அந்த முதல் சில நிமிடங்கள் இருக்கிறதே, அவைத் தங்கத்தை விட விலைமதிப்பற்றவை. அந்த நேரத்தில், பாதிக்கப்பட்டவரின் நிலையை மோசமடையாமல் தடுக்கவும், சில சமயம் ஒரு உயிரையே காப்பாற்றவும் நாம் கொடுக்கும் அந்த உடனடி கவனிப்புதான் முதலுதவி (First Aid).

இது ஏதோ மருத்துவர்களும் செவிலியர்களும் மட்டும் தெரிந்து வைத்திருக்க வேண்டிய ஒரு ராக்கெட் அறிவியல் அல்ல. இது நம் ஒவ்வொருவருக்கும் அவசியமான ஒரு வாழ்வியல் திறன் (life skill). வெறும் பார்வையாளராக நின்று வேடிக்கைப் பார்க்கும் கூட்டத்தில் ஒருவராக இல்லாமல், செயலில் இறங்கி உதவ இது நமக்குத் தேவை. முதலுதவி என்றால் என்ன என்பதை இப்போது சுருக்கமாகப் புரிந்துகொண்டோம். ஆனால், இதன் உண்மையான அவசியத்தையும், அதாவது முதலுதவி முக்கியத்துவம் என்ன என்பதையும் நாம் ஆழமாக உணர வேண்டும்.

சரி, பதற்றத்தில் கத்துவதற்கும், அறிவியல்பூர்வமாக முதலுதவி செய்வதற்கும் என்ன வித்தியாசம்? அதற்கு, முதலுதவியின் மூன்று முக்கிய நோக்கங்களை நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். அவைதான் எந்தவொரு அவசர நிலையிலும் நமது கையேடு. வாருங்கள், அவற்றைப் பற்றித் தெளிவாகப் பார்க்கலாம்.

முதலுதவி மந்திரம்: இந்த மூன்றை மட்டும் மறக்காதீர்கள்!

சரி, முதலுதவியின் அந்த மூன்று முக்கிய நோக்கங்கள் என்ன? அவை ஒன்றும் பெரிய கம்ப சூத்திரம் இல்லை. இவை மிக எளிமையான, ஆனால் சக்திவாய்ந்த மூன்று விதிகள். அவசர நேரத்தில் நமது செயல்களை வழிநடத்தப்போகும் கையேடு இதுதான்.

1. உயிரைப் பாதுகாப்பது (Preserve Life):

இதுதான் முதல் மற்றும் தலையாய கடமை. விபத்தில் சிக்கிய ஒருவருக்கு ரத்தம் நிற்காமல் போய்க்கொண்டிருக்கிறதா? அதை உடனே நிறுத்த வேண்டும். மூச்சு நின்றுவிட்டதா? அதை மீண்டும் கொண்டுவர முயற்சிக்க வேண்டும். மற்ற எல்லாமே இதற்குப் பிறகுதான். இங்குதான் ஒரு உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்கும், இழப்பதற்கும் உள்ள வித்தியாசம் தீர்மானிக்கப்படுகிறது.

2. நிலைமை மோசமாகாமல் தடுப்பது (Prevent Further Harm):

இதை நாம் ‘சேதக் கட்டுப்பாடு’ (damage control) என்று சொல்லலாம். அதாவது, இருக்கும் பாதிப்பை மேலும் பெரிதாக்காமல் பார்த்துக்கொள்வது. உதாரணமாக, காலில் அடிபட்டவரை வேகமாக நடக்க வைக்க முயற்சி செய்யக் கூடாது. ஒருவேளை எலும்பு முறிந்திருக்கலாம். தீக்காயத்தின் மீது கண்டதையும் தேய்ப்பது, காயம்பட்ட இடத்தை அசுத்தமாக்குவது போன்ற தவறுகளைச் செய்யாமல், இருப்பதை அப்படியே பத்திரப்படுத்துவதுதான் இந்த இரண்டாம் கட்டத்தின் நோக்கம்.

3. குணமடைவதை ஊக்குவிப்பது (Promote Recovery):

மூன்றாவதாக, பாதிக்கப்பட்டவர்ச் சீக்கிரம் குணமடைய உதவ வேண்டும் இது பெரும்பாலும் மனரீதியான ஒரு விஷயம். அடிபட்டவரிடம் பதற்றத்தைக் காட்டாமல், “ஒன்றும் ஆகாது, உதவி வந்துகொண்டிருக்கிறது” என்று ஆறுதலாகப் பேசுவது, அவர்களுக்கு невероятமான மனத் தைரியத்தைக் கொடுக்கும். இந்த ஆறுதலான வார்த்தைகள், அவர்களின் மன அழுத்தத்தைக் குறைத்து, உடல் குணமாகும் செயல்முறையை (process) வேகப்படுத்தும்.

இந்த மூன்று நோக்கங்களும்தான் முதலுதவி முக்கியத்துவம் என்பதன் ஆணிவேர். இதைச் சரியாகப் பின்பற்றினால், வலியைக் குறைப்பது, தொற்று ஏற்படாமல் தடுப்பது எனப் பல கூடுதல் நன்மைகளும் கிடைக்கும். ஆனால், அரைகுறை ஞானத்துடன், பதற்றத்தில் நாம் செய்யும் தவறான உதவி, நிலையை 180 டிகிரிக்குத் தலைகீழாக மாற்றிவிடக்கூடும். இதுவே பிழையான முதலுதவி அளிப்பதால் ஏற்படும் ஆபத்து. தெரியாத ஒன்றைச் செய்யாமல் இருப்பதே சில சமயம் சிறந்த உதவியாக மாறிவிடும்.

ஆக, இந்த மூன்று அடிப்படைக் கொள்கைகள்தான் எந்தவொரு அவசரச் சூழலிலும் நமது GPS போன்றது. இதை மனதில் வைத்துக்கொண்டால், நாம் வெறும் பார்வையாளராக இல்லாமல், ஒரு உயிர்காக்கும் செயலில் ஈடுபட முடியும். சரி, இந்தத் தியரி போதும். அடுத்ததாக, சில பொதுவான அவசரநிலைகளில் நடைமுறையில் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று பார்ப்போம்.

செயல்முறைத் திட்டம் : மூச்சுத்திணறல், மயக்கம்… என்ன செய்வது?

தியரி எல்லாம் சரிதான். ஆனால், நிஜ வாழ்க்கையில் நம் கண்முன்னே ஒருவருக்குச் சாப்பாடு தொண்டையில் சிக்கிக்கொண்டால்? அல்லது, கூட்டத்தில் ஒருவர்த் திடீரெனக் ‘கிர்ர்’ எனச் சுற்றுகிறது என்று சொல்லிச் சரிந்தால்? பதற்றத்தில் கத்துவதைத் தாண்டி, நாம் செய்ய வேண்டிய சரியான செயல்முறை என்ன?

இந்த மாதிரியான சூழ்நிலைகளில்தான் முதலுதவி என்றால் என்ன, முதலுதவி முக்கியத்துவம் என்பதெல்லாம் வெறும் வார்த்தைகள் அல்ல, உயிர்க் காக்கும் செயல்கள் என்பதை நாம் உணர்கிறோம். வாருங்கள், இரண்டு பொதுவான அவசரநிலைகளை எப்படிச் சமாளிப்பது என்று பார்ப்போம்.

1. மூச்சுத்திணறல் (Choking): ஆபத்தின் அலாரம்!

சாப்பிடும்போது சிரித்தாலோ அல்லது அவசரமாக விழுங்கினாலோ இது நடக்கலாம். ஒருவரின் தொண்டையில் ஏதோவொன்று சிக்கிக்கொண்டால், அவரால் பேச முடியாது, இருமக்கூடச் சிரமப்படுவார்கள், கண்கள் மிரட்சியுடன் பார்க்கும். இதுதான் மூச்சுத்திணறலுக்கான ஆபத்து அறிகுறி. சுற்றி நின்று ‘ஐயோ’ என்று கத்துவதில் எந்தப் பயனும் இல்லை. நாம் உடனடியாகச் செயலில் இறங்க வேண்டும்.

பெரியவர்களுக்கு: பாதிக்கப்பட்டவருக்குப் பின்னால் நின்று, உங்கள் கைகளைக் கோத்து, அவரது வயிற்றின் மேல் பகுதியில், விலா எலும்புகளுக்குக் கீழே ஒருவிதமான அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும். இதற்கு ‘ஹெய்ம்லீக் மேன்யூவர்’ (Heimlich Maneuver) என்று பெயர். இது உள்ளே சிக்கியிருக்கும் பொருளை வெளியே தள்ளிவிடும் ஒரு எளிய டெக்னிக்.

குழந்தைகளுக்கு: குழந்தைகளுக்கான முதலுதவி சற்று வித்தியாசமானது அதில் கவனம் தேவை! மிதமாகத் தட்ட வேண்டும் “உள்ளங்கையின் அடிப்பாகத்தால் தட்ட வேண்டும்”. முதுகில், இரண்டு தோள்பட்டை எலும்புகளுக்கு இடையில் உள்ளங்கையின் அடிப்பாகத்தால் ஐந்து முறைத் தட்ட வேண்டும். இது மிகவும் கவனமாகச் செய்யப்பட வேண்டிய ஒன்று.

2. மயக்கம் (Fainting): எல்லாம் போனது போல

அதிக வேலைப்பளு, மன அழுத்தம், அல்லது சில மருத்துவக் காரணங்களால் மூளைக்குச் செல்லும் ரத்த ஓட்டம் நொடிப்பொழுதில் குறைந்தால் மயக்கம் ஏற்படும். இது நடப்பதற்கு முன் சில அறிகுறிகள் கிடைக்கும்.

மயக்கம் மற்றும் அறிகுறிகள் எப்படி இருக்குமென்றால், தலை லேசானது போல உணர்வது, சோர்வு, கண்கள் இருட்டிக்கொண்டு வருவது, தோல் வெளிறிப் போவது, சில சமயம் வாந்தி வருவது போன்ற உணர்வு போன்றவை முக்கியமான அறிகுறிகள். இந்த அறிகுறிகள் தென்பட்டாலே, உடனடியாக நாம் உதவ வேண்டும்.

1. முதலில், பாதிக்கப்பட்டவரை உடனடியாகத் தரையில் படுக்க வையுங்கள். சூப்பர் ஹீரோபோலத் தூக்கிக்கொண்டு ஓட முயற்சிக்க வேண்டாம். அவர்களின் கால்களை மட்டும் ஒரு அடிக்கு உயர்த்திப் பிடியுங்கள். இது மூளைக்கு ரத்த ஓட்டத்தை அதிகரிக்க உதவும் ஒரு சிம்பிள் லாஜிக்.
2. அடுத்ததாக, இறுக்கமான உடைகளைத் தளர்த்துதல் மிக முக்கியம். கழுத்தைச் சுற்றியுள்ள பட்டன், பெல்ட் போன்றவற்றைத் தளர்வாக்கி, நல்ல காற்றோட்டம் கிடைக்க வழிச் செய்யுங்கள். சில நிமிடங்களில் அவர்கள் சுயநினைவுக்கு வந்துவிடுவார்கள்.

இவை இரண்டும் நாம் அடிக்கடி சந்திக்கக்கூடிய அவசரநிலைகள். இப்போது அடிப்படைகளைப் புரிந்துகொண்டோம். அடுத்ததாக, ரத்தம் சொட்டும் வெட்டுக்காயங்கள் மற்றும் தீக்காயங்களுக்கு என்ன செய்யலாம் என்று பார்ப்போம்.

கத்தி வெட்டு, சுடுதண்ணீர்ப் பளீர்: பதறாமல் என்ன செய்வது?

மூச்சுத்திணறல், மயக்கம் மாதிரி நாம் அன்றாடம் சந்திக்கக்கூடிய வேறுசில விபத்துகளும் முதலுதவி செய்வது எப்படி என்று தெரிந்துகொள்வது புத்திசாலித்தனம். குறிப்பாக, காய்கறி நறுக்கும்போது விரலைச் சீவிக்கொள்வது, தோசைக்கல்லிலிருந்து சூடான எண்ணெய் கையில் தெரிப்பது என்ற இதெல்லாம் நம் சமயலறையில் நடக்கும் அன்றாட ‘செயல்’ காட்சிகள். இது போன்ற நேரங்களில் ஏற்படும் வெட்டுக்காயங்கள் மற்றும் சிராய்ப்புகள் (cuts and scrapes), மற்றும் தீக்காயங்கள் (burns) ஆகியவற்றுக்கு என்ன செய்வது என்று பார்ப்போம்.

1: கத்தி வெட்டு காயம் அடைந்தவருக்கான முதலுதவி

சரி, விரலில் கத்திப் பட்டுவிட்டது. ரத்தம் வருகிறது. முதல் காரியம், பதற்றத்தில் கத்தாமல், காயம்பட்ட இடத்தை ஓடும் தண்ணீருக்குக் கீழே காட்டுவதுதான். வீட்டில் இருக்கும் சாதாரண சோப்பு (soap) போட்டுக் கழுவினால் போதும். எதற்காக? ‘தொற்றைத் தடுத்தல்’ (infection prevention) என்கிற முக்கியமான கட்டத்திற்கு இதுதான் பிள்ளையார்ச் சுழி.

அடுத்து, ரத்தத்தை நிறுத்த வேண்டும். இங்கேதான் ஒரு முக்கியமான விதி: சுத்தமான பொருட்களைப் பயன்படுத்துதல் (use of sterile materials). அவசரத்தில் கண்ட பழைய துணியை அல்ல, வீட்டில் இருக்கும் சுத்தமான துணி அல்லது பேண்டேஜ் (bandage) வைத்து, காயத்தின் மேல் மென்மையாக அழுத்தம் கொடுங்கள். சில நிமிடங்களில் இரத்தப்போக்கை நிறுத்துதல் சாத்தியமாகிவிடும். ரத்தம் நின்றதும், அதன் மீது ஒரு சுத்தமான கட்டுப் போட்டுவிட்டால், அடுத்த சில மணி நேரங்களுக்குப் பாக்டீரியாக்கள் உள்ளே அதிகமாகப் பெருக்கவிடாமல் பாதுகாக்கலாம்.

2: தீக்காயம் பட்டவர்களுக்கான முதலுதவி:

அடுத்தது, கொதிக்கும் தண்ணீர் அல்லது சூடான எண்ணெய்ப் பட்டுவிட்டது. உடனே ஏற்படும் அந்தச் ‘சுரீர்’ வலி இருக்கிறதே! அந்த நேரத்தில் நாம் செய்யும் முதல் தவறு, ஃப்ரிட்ஜைத் திறந்து ஐஸ் கட்டியை எடுத்து வைப்பதுதான். அது ஒரு மிகப்பெரிய தவறு, நாம் செய்யக்கூடாதது! தீக்காயங்கள் பட்ட இடத்தில் ஐஸ் வைத்தால், அது தோலின் செல்களை மேலும் பாதிக்கும்.

சரியான உடலைக் குளிர்வித்தல் (cooling the body) என்பது, பாதிக்கப்பட்ட இடத்தைக் குழாயைத் திறந்து, சாதாரண குளிர்ந்த நீரின் கீழ்ச் சுமார் 10 நிமிடங்கள் காட்டுவதுதான். சிறிது நேரத்தில் அங்கே ஒரு கொப்புளம் தோன்றலாம். அதைப் பார்த்ததும் சிலருக்கு அதை ஊசியால் குத்தி உடைக்க வேண்டும் என்று தோன்றும். வேண்டவே வேண்டாம்! அந்தக் கொப்புளம், இயற்கையே காயத்திற்குப் போட்டுக் கொடுத்திருக்கும் ஒரு குமிழி உறை (bubble wrap) மாதிரி. அது ஒரு பாதுகாப்பு அரண்; அதைத் தொந்தரவு செய்யாதீர்கள். இறுதியாக, காயம் பட்ட பகுதியைச் சுற்றி இறுக்கமான ஆடைகள், மோதிரம் போன்றவை இருந்தால், மெதுவாக அவற்றை அகற்றிவிடுங்கள்.

இப்போது பாருங்கள், சின்னச்சின்ன காயங்களுக்கு எப்படி உதவுவது என்று தெரிந்துகொண்டோம். இதுதான் முதலுதவி என்றால் என்ன, முதலுதவி முக்கியத்துவம் என்பதன் செயல்முறையான செயல்விளக்கம். வெறும் கோட்பாடு அல்ல, உண்மையான செயல். சரி, இந்த அடிப்படை அறிவோடு, அடுத்த கட்டத்திற்கு நகரலாமா?

மேலும் வாசிக்க :  தடுப்பூசி: கட்டுக்கதைகளும்… அறிவியல் உண்மைகளும்!

பார்வையாளரிலிருந்து செயல்வீரர் ஆனது : அடுத்தகட்டத்துக்குத் தயாரா?

சரி, இவ்வளவு தூரம் தியரியெல்லாம் பார்த்தாகிவிட்டது. வெறும் தகவல்களைத் தெரிந்துகொள்வது மட்டுமே, ஒரு நெருக்கடியான சூழலில் நம்மைக் காப்பாற்றிவிடுமா?

நிச்சயமாக! இதுவரை நாம் பார்த்த தகவல்கள், ஒரு வீடியோ கேமில் கிடைக்கும் ‘பவர்-அப்’ (power-up) போன்றது. அது உங்களை, ஆபத்து என்றால் ஒதுங்கி நின்று வேடிக்கைப் பார்க்கும் கூட்டத்திலிருந்து பிரித்து, நம்பிக்கையுடன் செயலில் இறங்கும் ஒருவராக மாற்றும் முதல் புள்ளி.

ஆனால், முழுமையான ஹீரோவாக மாற இன்னும் இரண்டு படிகள்தான் பாக்கி.

முதலாவது, ‘எனக்கு எல்லாம் தெரியும்’ என்ற எண்ணத்தை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, முறையான பயிற்சி பெறுவது. ஏனென்றால், முதலுதவி என்றால் என்ன, முதலுதவி முக்கியத்துவம் என்பதைப் புத்தகத்தில் படிப்பது வேறு, அதைச் செய்து பார்ப்பது வேறு. செஞ்சிலுவைச் சங்கம் (Red Cross) போன்ற அங்கீகரிக்கப்பட்ட நிறுவனங்களில் கிடைக்கும் ஒரு நாள் பயிற்சி, உங்கள் தன்னம்பிக்கையின் அளவை எங்கேயோ கொண்டு சென்றுவிடும்.

இரண்டாவது, ஒரு முன் தயாரிப்பு. நம் வீடு, பைக் அல்லது காரில் அத்தியாவசிய பொருட்களுடன் ஒரு முதலுதவிப் பெட்டியை வைத்திருப்பது. அது ஆடம்பரப் பொருள் அல்ல; அது உயிருக்குத் தேவையான ஒரு அத்தியாவசிய பொருள் தான்.

இந்த அறிவும், பயிற்சியும், முன் தயாரிப்பும் உங்களிடம் இருந்தால், இனி நீங்கள் ஒரு அவசரத்தின்போது பதற்றத்துடன் வெறும் கையுடன் நிற்கமாட்டீர்கள். வெறும் 100-க்கு போன் செய்துவிட்டு வேடிக்கைப் பார்க்கும் கூட்டத்தில் ஒருவராக இருக்க மாட்டீர்கள். மாறாக, ஒரு உயிரைக் காப்பாற்றும் முதல் நபராக இருப்பீர்கள்.